ภาษาไทยเป็นภาษาหนึ่งที่มีการยืมคำมาจากภาษาอื่นๆค่อนข้างสูงมาก มีทั้งแบบยืมมาจากภาษาในตระกูลภาษาไท-กะได ด้วยกันเอง และข้ามตระกูลภาษา โดยส่วนมากจะยืมมาจากภาษาบาลี ภาษาสันสกฤต และภาษาเขมร ซึ่งมีทั้งรักษาคำเดิม ออกเสียงใหม่ สะกดใหม่ หรือเปลี่ยนความหมายใหม่ อย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่างรวมกัน บางครั้งเป็นการยืมมาซ้อนคำ เกิดเป็นคำซ้อน คือ คำย่อยในคำหลัก มีความหมายเดียวกันทั้งสอง เช่น
- ดั้งจมูก โดยมีคำว่าดั้ง เป็นคำในภาษาไต ส่วนจมูก เป็นคำในภาษาเขมร
- อิทธิฤทธิ์ มาจาก อิทธิ ในภาษาบาลี ซ้อนกับคำว่า ฤทธิ ในภาษาสันสกฤต โดยทั้งสองคำมีความหมายเดียวกัน
คำที่ยืมมาจากภาษาบาลี-สันสกฤต
คำจำนวนมากในภาษาไทย ไม่ใช้คำในกลุ่มภาษาไต แต่เป็นคำที่ยืมมาจากกลุ่มภาษาสันสกฤต-ปรากฤต โดยมีตัวอย่างดังนี้
คำที่ยืมมาจากภาษาบาลี-สันสกฤต
คำจำนวนมากในภาษาไทย ไม่ใช้คำในกลุ่มภาษาไต แต่เป็นคำที่ยืมมาจากกลุ่มภาษาสันสกฤต-ปรากฤต โดยมีตัวอย่างดังนี้
- รักษารูปเดิม หรือเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
- วชิระ (บาลี:วชิระ วัชระ (สันส:วัชร)
- ศัพท์ (สันส:ศัพทะ), สัท (เช่น สัทอักษร) (บาลี:สัททะ)
- อัคนี และ อัคคี (สันส:อัคนิ บาลี:อัคคิ)
- โลก (โลก) - (บาลี-สันส:โลกะ)
- ญาติ (ยาด) - (บาลี:ญาติ (ยา-ติ))
- เสียง พ มักแผลงมาจาก ว
- เพียร (มาจาก พิริยะ และมาจาก วิริยะ อีกทีหนึ่ง) (สันส:วีรยะ, บาลี:วิริยะ)
- พฤกษา (สันส:วฤกษะ)
- พัสดุ (สันส: (วัสตุ); บาลี: (วัตถุ))
- เสียง -อระ เปลี่ยนมาจาก -ะระ
- หรดี (หอ-ระ-ดี) (บาลี:หรติ (หะระติ))
- เสียง ด มักแผลงมาจาก ต
- หรดี (หอ-ระ-ดี) (บาลี:หรติ (หะระติ))
- เทวดา (บาลี:เทวะตา)
- วัสดุ และ วัตถุ (สันส: (วัสตุ); บาลี: (วัตถุ))
- กบิลพัสดุ์ (กะ-บิน-ละ-พัด) (สันส: (กปิลวัสตุ); บาลี:(กปิลวัตถุ))
- เสียง บ มักแผลงมาจาก ป
- กบิลพัสดุ์ (กะ-บิน-ละ-พัด) (สันส:(กปิลวัสตุ); บาลี:(กปิลวัตถุ))
- บุพเพ และ บูรพ (บาลี: (ปุพพ))
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น